Enrico Vignati ci parla della festa di "Alouìn"

“Rüva Alouìn”

Quande gh’è da cupià un chicoss nöme italiàn sème tàme i cinèsi, ghe basta un menüte e l’è bèle che prunti.

Se vurème guardà l’è no propi insì mal, se füdarés no che pö fème cašén, ciapème quèl növe tàme füss el vangél, e trème via, tàme scarpe rute, quèle che pèr ani ièrun le noste üšànse.

La fen de utùber in tüte le ca’ gh’èra i scartòsi cun i pan meén, bèi biscutòn dal culùr giàlde intènse, cun asùra el sücher e tanti semén, propi me quei dei pasarén.

In ogni ca’ gh’èra i filsòn, gh’èra la patùna e quater ciuchén, l’èr festa granda, tüta italiana, l’èra una festa de gènte nustràna.

Adèss invece al trentön de utùber, gira le süche, ma no nel rišòte, tüte sül üss cun indrén un lümén, e gènte in gir tame fantasmén.

Insì va el mùnde, cara i me fiöi, trai tüte insèma, tàm riš e fašöi.

Enrico Vignati