Dialetto e Personaggi
Nà volta ghe n’èra in gir pèr el paìš, l’èra el gran ritrovo per l’estàde; quater cantìri, trè ramère e l’èra prunta, cui so taulén de lègne e le banchète, suta un tèce de canète pèr l’umbrìa.
Oh fiöi che buntà ! Cul sücher, lüstre, vöde o cul ripièn.
L’è la nosta specialità, e una volta l’ane i ghe ciapùn per la gula.
Fina ai ani sesànta però in paìš ièrun fai o cun i sasi de rìsa o cun le du cardèše centrài fai cun le béule per faghe pasà insìma le röde dèi cari e tüte el rèste de tèra batüda.
Una fila de cadreghe cuntra el mür, le dòne che ciciàra tra de lur. La Zina che mendèva i scafaròti, la Pasqualina cun el so crusé.
Chisà in quanti l’avaràn fai, ma per me al’epuca l’è stai un’esperiènsa ünica! Rüvà ai pé del noste Angel, chi l’è che l’avaréss mai pensàde per un fiuletén.
Per quei che sufrìss de alergìe queste l’è no un bèl mumente, a me invece me se slàrga el cör. La prima erba taiàda ‘ndi campi, el sul colde de màge e el prufüme del fèn prima da finì sül carr del tratùr.
Negri, dulsi, no tàntu grosi, l’èra una buntà per la nosta gula quande da fiöi in biciclèta ‘ndèveme in gir a cercai süle strade.
Riproduzione Riservata